U jednom od svojih recentnih tekstova, njemački dnevni list Tageszeitung (TAZ) bavi se mračnim fenomenom poznatim kao „Sarajevo safari“, iznoseći svjedočenja i istraživačke navode o dolascima domaćih i stranih civila na položaje oko opkoljenog Sarajeva s ciljem pucanja na građane tokom rata, a u članku su navedene i optužbe koje se odnose na današnjeg predsjednika Srbije Aleksandra Vučića.
Autor teksta, Erich Rathfelder, dugogodišnji novinar i ratni dopisnik, kroz svjedočenja i dostupne izvore opisuje praksu koja je, prema navodima, bila prisutna tokom opsade Sarajeva. Centralno mjesto u tekstu zauzima svjedočenje žene po imenu Jasmina, koja je krajem 1992. godine, nakon bijega iz opkoljenog grada, u Beogradu čula razgovor koji ju je duboko potresao.
Prema njenom iskazu, u autobusu je čula mladića kako se hvali da je vikendom odlazio u Sarajevo kako bi pucao na ljude, za šta je, kako je naveo, plaćao iznos od oko 100 njemačkih maraka. Rathfelder navodi da je Jasmina isprva pomislila da se radi o nesporazumu, ali je shvatila da se suočila s hladnokrvnim priznanjem o ubijanju civila iz zabave.
U tekstu se dalje objašnjava pojam takozvanih „vikend-ratnika“, odnosno ljudi koji su vodili uobičajene civilne živote, a slobodno vrijeme koristili za odlazak na ratište. Prema opisu u TAZ-u, radilo se o osobama različitih profesija koje su, tokom ljeta i jeseni 1992. godine, dolazile na položaje oko Sarajeva kako bi pucale na civile, među kojima su bile žene, djeca i starije osobe.
Autor podsjeća i na razmjere tragedije, navodeći da je Sarajevo bilo potpuno opkoljeno, da je više od 300.000 stanovnika svakodnevno bilo izloženo granatiranju i snajperskoj vatri, te da je tokom opsade ubijeno više od 13.000 civila, uključujući oko 1.600 djece.
Poseban odjek izazvao je dio teksta u kojem se navodi da su se, prema svjedočenjima i istraživanjima na koja se autor poziva, na položajima oko Sarajeva nalazile i osobe koje danas imaju značajne političke funkcije. TAZ navodi da u javnost izlaze tvrdnje prema kojima je današnji predsjednik Srbije Aleksandar Vučić tokom 1992. i 1993. godine kao dobrovoljac boravio na sarajevskom ratištu.
U tekstu se navodi da je, prema tim tvrdnjama, Vučić bio povezan s dobrovoljačkom i paravojnom jedinicom Srpske radikalne stranke, kojom je rukovodio Vojislav Šešelj, te da je navodno djelovao u jedinici Slavka Aleksića, kasnijeg komandanta vojske bosanskih Srba. Pozivajući se na navode istraživačkog novinara Domagoja Margetića, autor prenosi tvrdnje da su određena svjedočenja o tim događajima dostavljena tužilaštvu u Milanu, uključujući i navode o pucanju s područja Jevrejskog groblja u Sarajevu.
U nastavku članka govori se o internacionalizaciji ovog fenomena, uz tvrdnje da su od 1993. godine u Sarajevo dolazili i bogati zapadni civili, opisani kao „hobi-lovci“. Prema tekstu, oni su putovali preko Mađarske i Beograda, a zatim helikopterima bili prebacivani na položaje oko Sarajeva, uz logističku podršku. Navodi se i da su postojali finansijski podsticaji, te da su, prema nekim medijskim izvještajima, posebno monstruozne mete bile dodatno „nagrađivane“.
Jevrejsko groblje u Sarajevu opisuje se kao jedno od ključnih i najopasnijih mjesta tokom opsade, s kojeg je, prema navodima, djelovao veliki broj snajperista. Upravo zbog tih svjedočenja, kako se navodi u tekstu, tužilaštvo u Milanu je pokrenulo istragu u vezi s višestrukim ubistvima iz niskih pobuda.
Na kraju, autor se osvrće i na otpor unutar samog grada, spominjući takozvane „anti-snajper snajperiste“, te lično svjedočenje o susretu s mladićem po imenu Neven, koji je opisao borbu protiv snajperista i ekstremne rizike kojima su bili izloženi oni koji su pokušavali zaštititi civile.
Članak završava podsjećanjem da je opsada Sarajeva okončana Dejtonskim mirovnim sporazumom 1995. godine, uz napomenu da su mnogi svjedoci tih događaja nestali iz javnosti, ostavljajući iza sebe neispričane priče o jednoj od najtamnijih epizoda rata u Bosni i Hercegovini.
